جادوگر

تا بود بار غمت بر دل بیهوش مرا                                      سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر                                      تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلختر از زهر فراقت باید                                       تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین                               روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند                                 به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

سعدی اندر کف جلاد غمت میگوید                                   بنده ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

                                                                                                        "سعدی"

جلوی من از مهربونی پدرت نگو..از ناز کردنات نگو..دست پدرتو جلوی من نگیر..با عشق صداش نکن..جلوی من صورت پدرتو نبوس..بهش خسته نباشید نگو..جلوی من برای بابات چایی نیار..شونه هاشو نگیر..سر بسرش نذار..

لامصب من میشکنم میفهمی؟!!

من فقط از پدرم یه سنگ قبر دارم نه نوازششو، نه صداشو، نه دستاشو...منم می خوام پدرمو صدا کنم...برم بغلش و براش ناز کنم...می فهمی؟!!!

ولی فقط باید دستمو بذارم روی سنگ قبرش و لمسش کنم...همین!

پی نوشت: دوسال گذشت و من لحظه به لحظه ی این فروردین لعنتی رو درد می کشم